Tag: historia kobiet

W pierwszej kolejności winni jesteśmy szacunek zmarłym – kobietom, które zginęły w wyniku procesów o czary i które nie są już w stanie świadczyć o samych sobie. Czcimy pamięć o nich, starając się przedstawiać je takimi, jakimi były: nie jako bohaterki ani winowajczynie, nie jako „kobiety, które wiedzą”, ale też nie jako głupie „zabobonicce”, tylko jako zwyczajne, skomplikowane istoty ludzkie. Ich życie i śmierć nie przystają do współczesnych ideologii, nie naszej wygodzie miały bowiem służyć.

W ostatnich latach w Polsce wyraźnie daje się zauważyć wzrost zainteresowania literaturą związaną z historią magii, czarów oraz procesów „czarownic”, co wiąże się z niemalże lawinowym publikowaniem kolejnych książek na ten temat. Niestety, nie wszystkie stoją na wysokim poziomie.

Może by najlepiej było zbudować sobie rodzaj ogromnej jakby menażeryji jarmarcznej i tak się przewozić z naszemi dziećmi z miejsca na miejsce. Będzie to la troisième manière de l’Oeuvre [trzecia droga Dzieła] na wózku – pisała po ogłoszeniu dekretu o tzw. rugach pruskich Jadwiga Zamoyska. Chociaż fantazja Generałowej miała zdecydowanie żartobliwy odcień, dobrze oddaje, w jak trudnym położeniu znalazła się po 1885 roku Szkoła Domowej Pracy Kobiet.

Aleksandra Szczerbińska znana jest dziś niemal wyłącznie pod nazwiskiem męża, Józefa Piłsudskiego. Przełom 2023 i 2024 roku to dobry czas, by przyjrzeć się jej własnej historii.

Jest rok 1882 po narodzeniu Chrystusa. Cała Polska podbita przez zaborców. Cała? Nie! Jedna jedyna osada zamieszkała przez nieugiętą rodzinę Zamoyskich wciąż stawia opór najeźdźcom. 

Do książki Joanny Kuciel-Frydryszak mam podejście ambiwalentne. Po długiej lekturze wynotowałam listę zastrzeżeń, z których najważniejsze brzmi: to nie jest książka historyczna. Jej popularność jest jednak nieprzypadkowa, a czytelniczka czy czytelnik spoza środowiska akademickiego chętniej sięgnie dzięki niej po opowieści i pamiątki po swoich własnych przodkiniach niż po lekturze tekstów specjalistycznych.

Emancypacja kobiet w Afganistanie nie została wyłącznie narzucona przez obce wojska. Lokalni intelektualiści mówili o konieczności równouprawnienia Afganek już na przełomie XIX i XX wieku. Próby wcielenia tej idei w życie podjęła się para królewska, która rządziła krajem w latach 1919–1929.

To jedna z tych postaci, które historia potraktowała wyjątkowo łaskawie. Najczęściej określa się ją jako piękną i nieszczęśliwą, a w zbiorowej świadomości ma twarz Romy Schneider. Gdy jednak odrzucić mit narosły wokół niej przez ponad sto lat – kogo ujrzymy?

Księżniczka Elżbieta miała dziesięć lat, gdy po abdykacji Edwarda VIII tron Wielkiej Brytanii nieoczekiwanie objął jej ojciec, Jerzy VI. Od tej pory życie następczyni tronu podporządkowane zostało koronie. Trzy lata później wybuchła II wojna światowa.

W opinii rewolucjonistów uosabiała wszystko, co złe w monarchii i systemie, który chcieli obalić. Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej postaci Marii Antoniny, trudno uznać ją za jedyną winowajczynię nieszczęść królestwa. Można natomiast dostrzec głębsze przyczyny nienawiści, jaką do niej pałano.